Τετάρτη 04:45

Stelios Dimitrakopoulos has 32 hours left before he loses everything. From the jazz bar he painstakingly keeps running for years, to his own family. The Romanian gangster who lent him money, now demands the debt to be paid. The middle-man and former friend, makes Stelios take care of illegal errands. His wife is seriously thinking of abandoning him, and a night club owner, not thinking about the consequences, finally starts to stand up for himself. Christmas is coming, the clock is ticking, and the tree in Stelios' house must be decorated.

Letterboxd

Add a review

GoWatchIt

See more films

Reviews

  • ★★★½ review by Eva226 on Letterboxd

    Πιθανόν ο Στέλιος να αγαπάει τη τζαζ περισσότερο από τον καθηγητή Φλέτσερ

  • ★★★★ review by Alien_Dwarf on Letterboxd

    Πωπω, Αθήνα μέσω Χονγκ Κονγκ.

  • ★★★½ review by ZlatkoGR on Letterboxd

    ρε σεις, αυτό ήταν δυνατό!

  • ★★★★ review by Dimitris Dx on Letterboxd

    Πόσο περήφανος θα ήταν ο Ζανό της Νορβηγίας αν μάθαινε ότι και "η τζαζ χορεύεται"!

    Πλήρης κριτική στο Frame Game.

  • ★★★½ review by PanosK on Letterboxd

    Ηρθε η ώρα για το πρώτο εγκεφαλικό: η ταινία του Αλεξίου είναι ταινία ΕΙΔΟΥΣ. Ελληνική. Συνδυασμός που είχες ξεχάσει πως υπάρχει από την τελευταία φορά που μια ελληνική κωμωδία δικαίωσε τον χαρακτηρισμό της, το 1984.

    Το είδος είναι το γκανγκστερικό δράμα. 'Η, με μια επίφαση νεο-νουάρ (χωρίς να προσδιορίζεται απόλυτα). Είναι, όπως και να 'χει, μια ταινία με ξεκάθαρη πλοκή, χαρακτήρες κανονικούς και πλήρεις, ρεαλιστικό αφηγηματικό σύμπαν και με κόκκινες γραμμές τα διπλά-τριπλά "πίσω από τις λέξεις" μηνύματα. Υπάρχει, κοντολογίς, ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ. Ενίοτε αποπνικτική κάτω από το βάρος της υποχρεωτικής μουντάδας που επιβάλλει το στόρι και άλλοτε εκθαμβωτικά κινηματογραφικής. Με την ήρεμη δύναμη στο τραχύ προσωπείο συγκρατημένης... ζοχάδας του Στέλιου Μάινα, στα πρότυπα ενός μελβιλικού ήρωα. Με μια διεύθυνση φωτογραφίας για σεμινάριο που θα ζήλευε ο - παλιός - Μάικλ Μαν και ένα αυστηρά μελετημένο καδράρισμα που πιστώνεται στον ξέφρενα δημιουργικό σκηνοθέτη του. Τουτέστιν, η όψη της ταινίας μπορεί και να ρίξει σαγόνια κατά τη διάρκεια της προβολής.

    Ωστόσο, δύσκολα προσπερνάς σεναριακές λακούβες ή (συν)καλυμμένα κλισέ (το επεξηγηματικό voice-over του τέλους, η πάσης φύσεως λύτρωση που συνοδεύεται απαραίτητα από μια έκρηξη βίας, ορισμένες ατάκες-γνωρίσματα λούμπεν στοιχείων όπως η περσόνα του Τζουμάκη), ειδικότερα όταν η διάρκεια του φιλμ δε δικαιολογεί την ύπαρξη των περισσότερων από αυτά. Η τελική αίσθηση, όμως, λειτουργεί υπέρ ακόμα και αυτού του σεναρίου και, επιτέλους, υπέρ του ίδιου του νέου ελληνικού σινεμά ΠΡΟΤΑΣΗΣ.

  • See all reviews

Tweets